Teres Wojtasik

„Czym jest życie”

Zastanów się czasem

Czym jest życie.

Może oczekiwaniem ciągłym

Na efekt marzeń

A może radością

Z promyka słońca

Z ciepła rąk

Czym jest życie – ktoś zapyta

Tchnieniem Boga

Czy drogą w nieznane

Może dobrem najwyższym

Czy uśmiech chwilką

A może pytaniem bez odpowiedzi

Czym jest życie

Parą co ulata

Dzisiaj bez jutra

Zdrowiem w chorobie

A może darem darów

Od Boga.

Teresa Wojtasik

„ Życie kamieniem jest”

Życie moje

Kamieniem jest

Który toczę co dnia.

Lat dziesiąt go toczę

Zwykły kamień

Raz lżejszy

Raz cięższy

Podobny do przeżyć moich

Kiedy trzeba

Rozpędu nabiera

Lub toczyć się nie da

Rozmawiam z nim czasem

Nie narzeka

Łzy nie uroni

Ja i kamień to jedno

Czasem daję jemu swoją energię

A on mi za to kamienną twarz

Bym łatwiej znosiła to

Czego zmienić nie mogę

Moje życie - kamieniem jest

Który toczę co dnia.

Teres Wojtasik

„W człowieku, człowieka”

Radości w smutku

Uśmiechu w żalu

W zwątpieniu nadziei

W człowieku, człowieka

Dobra w niedoli

Ulgi w bólu

W deszczu pogody

W człowieku, człowieka

Koloru w czerni

Wiary w niewierze

W sercu otuchy

W człowieku, człowieka.

Aleksandra Stasierska

10.2012

„Uniwersytet Trzeciego Wieku”

Idziesz z opuszczoną głową,

wleczesz nogę za nogą.

Na dworze jest dżdżysto i ziąb,

a Ty wyglądasz, jakby Cię bolał ząb.

Weź, że się w garść człowieku

i zapisz się na Uniwersytet Trzeciego Wieku.

W Ostrzeszowie, za parkiem, stoi budynek okazały –

to Urząd Miasta i Gminy

od ludzi roi się dzień cały.

Tam jest Biuro pod dwójką,

w nim Zarząd Rejonowy wraz z Przewodniczącą.

A Przewodnicząca ciepło uśmiechnięta,

zawsze życzliwie wita „chłopców” i „dziewczęta”.

Miło i z troską będziesz przywitany –

tam się dowiesz wszystkiego, realizuj więc plany.

Miej głowę i serce otwarte „na ludzi”.

Uśmiechaj się często, miej słońce na twarzy.

Odkryjesz nowy cel, gdy się tylko odważysz.

Są ciekawe wykłady, bardzo mądrych ludzi.

A więc słuchaj uważnie, niech Cię to nie nudzi.

Przepiękne piosenki „Różyczki śpiewają”.

Serca ludziom rosną, gdy tego słuchają.

Wszystkie te próby przeszłam na sobie,

i oto stoję przed Wami, we własnej osobie !

Wiersze Pani Haliny Woźniak

"Zima w lesie"

Spacerując po lesie podziwiam
piękną scenerię zimową.
Z krzewów i gałęzi drzew
zwisają czapy białego śniegu,
które roztapiają się w słońcu.
Przez drzewa przedziera się
lekki podmuch wiatru,
kołysząc suche trawy i ostatnie licie.
Na polance śnieg wprost oślepia
swą białością i skrzy w promieniach słońca.
Zmarznięty zając skulił się pod krzakiem.
Zgłodniała sarenka ratką rozkopała śnieg.
Wychudzony lis spłoszył stadko bażantów.
Wypłoszone kuropatwy poderwały się do lotu.
Czarny dzięcioł zastukał,
czyżby korników szukał?
Spoglądam na ośnieżone drzewo.
Las cichuteńko piosenkę dla mnie śpiewa.

Rogaszyce, styczń 2010

"Śnieg"
Stoję przy oknie
i patrzę na wirujące płatki śniegu.
Jakież one piękne,
każdy inny, unoszony wiatrem
kołuje i spada na ziemię.
Tan przyklejony do szyby
rozmazuje się i znika.
Tylko kropla spływa w dół.
Szkoda, że to tylko chwila.

"Jesienny spacer"

Ostatnie promyki jesiennego słońca,

w powietrzu pajęcza nić osnuta mgłą.

Na niebie klucz żurawi i dzikich gęsi.

Smużka dymu z palonych na polu łęcin.

To zapach jesieni.

Spójrz, liście spadają z drzew,

wiatr unosi je jak latawce,

a one wirując spadają na ścieżkę,

tworząc barwny, szumiący dywan.

Liście szeleszczą pod stopami.

Lubię spacerować w jesienne dni.

Rogaszyce, wrzesień 2009

Wycieczka na Litwę wszystkim się podoba,

A szczególnie wtedy, kiedy jest pogoda.

Po drodze świątynie, a potem do celu.

Wszyscy żeśmy spali w przydrożnym hotelu.

Pan Genio kierowca wspaniale kieruje,

A jego żoneczka wszystkim dyryguje.

Co zwiedzić, co kupić każdemu doradzi,

I wszyscy jesteśmy z tego bardzo radzi.

Piękna okolica i jezior tu wiele,

Gości zapraszają przydrożne hotele.

Gosia i Halina zawsze humor mają,

I swymi żartami wszystkich zabawiają.

Sewerka i Jadzia co za nami siedzą,

Trasę podziwiają i słodycze jedzą.

Maryla i Ania na spacerze były,

Chociaż deszczyk padał, przystań zobaczyły.

Pan Kazio z Teresą dobry humor mają,

I wszystkim od rana pięknie się kłaniają.

Krysi było zimno, pulower kupiła,

Z mężem na parkingu kawę też wypiła.

Danusia podziwia kolory jesieni,

Gdy wróci do domu, pędzlem je przemieni.

Sołtys z sołtysową papierosy palą,

Na każdym postoju pierwsi wysiadają.

Maryla i Waldek z kijkami chadzają,

Nigdy się nie spóźnią, tyle werwy mają.

Na granicy z Litwą wszyscy wysiadali,

Za polskie złotówki lity wykupili.

Rodaków tu dużo, słychać polską mowę,

Bo Troki i Wilno każdy zwiedzić może.

Przewodnik po polsku pięknie opowiadał,

Wsiadł do autokaru i drogę pokazał.

Wysokie drapacze, uniwerek też,

Ulice są czyste, porządek tu jest.

Kraszewski, Słowacki i Mickiewicz wieszcz

Oni tutaj byli i tworzyli też.

Pisarze, poeci, muzycy i malarze też

Znamy ich utwory, przecież o tym wiesz.

Dużo tu kościołów i Polaków jest,

Niejeden z żołnierzy przelał tu swą krew.

Panoramę Wilna z wieży podziwiamy

Na 19 piętro windą się wspinamy [moja dygresja – to jest nielogiczne..]

Potrawy litewskie wszystkim smakowały,

Bo kucharz przyrządzał przepyszne specjały.

Ostrobramska Pani z góry popatrzyła,

Wszystkich zwiedzających pobłogosławiła.

Żegnamy Cię Litwo, do Polski wracamy,

Bo zabytki i widoki też wspaniałe mamy.

Nie o wszystkim piosnka, wszystkich też nie znamy,

Za co Was serdecznie przepraszamy.

Jeśli Państwo chcecie, możecie się gniewać,

Ale ja Wam radzę, lepiej jest pośpiewać.

Halina Woźniak 2012